-یا ارحم الراحمین -
29 فروردین 93 روز جمعه ساعت 7:45 صبح
صدای گریه « امیرحسین » همه فضای اتاق شماره 2 طبقه دوم
بیمارستان را پُر کرد و مِهر دلنشینش تمام فضای دل مِنِ تازه « عمه » شده را ...!!
ذوق مادربزرگ شدن مامان و پدر شدن داداش و نسبت های جدید
خواهرها و برادرهایم آنقدر زیاد بود و هست که گم شدند لابلای
این خوشی ها خیلی ناخوشی ها و دل مشغولی ها ...
سرگرم همین خوشی دلگرم کننده بودم که « بله » آبجی « مریم »
به آقا « جواد » ، خوشی هایم را چندبرابر کرد و باعث شد خدای مهربانم را بارها و بارها
شاکر باشم برای این بهار خوش و دلپذیر ...
.
.
پیوست 1: فکرش را هم نمی کردم « عمه » شدن تا این حد شیرین و لذت بخش باشد !!
پیوست 2 : یک حسی دارم نسبت به ازدواج خواهرم مریم که هرچه تلاش کردم نتوانستم
روی کیبرد بیاورمش ...! فقط میدانم همان حسی را دارم که مادرم برای ازدواج من داشت!
اما خوب فهمیدم که مادرها چقــــــــدر دلهاشان بزرگ هست و صبور که برای تمام اتفاقات
خوب و بد فرزندانشان تمام و کمال مادری می کنند ...
خواهر بزرگ که باشی و متأهل هم و بعدش خواهرت بخواهد ازدواج کند یک حسی دارد
عجیب و غریب و باحال که نمی شود وصفش کرد ... | شاید هم خیلی مسئله عادی ایی
باشد ، اما برای منِ جوَ زده حداقل یک طورهایی هست |
پیوست 3 : روز مادر امسال لابلای جیغ های صورتی «امیرحسین عمه» خیلی شیک و آرام
گم و گور شد و رفت ...:دی ولی مادرم با هر نفس نوه اش جان دوباره ای گرفته و خدا را
خیلیـــــــــــــــــــــــــــــ شاکرم بابت رحمت و مهر همیشگی اش ...
و آخر دعوانا ان الحمدالله رب العالمین -
